Welkom op mijn prachtige website!

Mijn naam is Merel Eeken, 25 jaar en ik kom uit Heerhugowaard.

Het is mijn passie en taak hier op aarde om kinderen en ouder(s) op weg te helpen naar een gezonder en bewuster leven op alle gebieden; mentaal, fysiek en spiritueel. 

Ik ben altijd werkzaam geweest in een sportschool en in de kinderopvang. Vanuit daar heb ik sinds 2023 mijn bedrijf ‘Fit for Food kids’ opgericht; 

Mijn intentie met mijn bedrijf is dat ik zowel ouder als kind mag begeleiden naar een wonderbaarlijk leven vol liefde en geluk. Op alle aspecten van het leven; fysiek, mentaal en spiritueel. 

Het was altijd of de kinderen, of de sportschool. In de sportschool was ik werkzaam als leefstijlcoach en mocht ik mensen begeleiden. Dit is mijn passie. De sportschool ging helaas dicht en de fysio vroeg aan mij of ik met hem samen een doorstart wou maken. Zo gezegd, zo gedaan. 

Het was heel tof, ik kon alles doen wat ik maar wilde en ik kon mijn bedrijf hiermee mooi op de kaart zeten.  We hebben dit een halfjaar gedaan en toen nam ik plots ontslag.

Van de 1 op de andere dag. 

Alles in mij zei dat ik op reis moest gaan. Een rondreis door Europa voor 2 maanden. 

Ik huurde een camper en daar ging ik dan. 2 maanden alleen door Europa met Roxy (mijn hondje)

Deze tijd was fantastisch. 

Ik genoot van het alleen zijn, mijn eigen ding doen, en even weg van ‘thuis’. 

De wijde wereld in. 

De wereld die mijn thuis is. 

Maar ik was ook eenzaam. 

Eenzaam omdat ik mij alleen voelde, en dat terwijl ik zo graag alleen ben. 

Snap je het zelf nog?

Ik miste het sporten, de routine en de structuur waarin ik in Nederland zo verbonden aan was.

De reis heeft mij heel veel inzichten gegeven, maar ook vragen zoals;

Wat wil ik (bereiken) in het leven?

Wat wil ik mensen meegeven?

Wie ben ik?

Wat kom ik hier doen?

Wat is mijn rode draad in het leven?

Want we zijn hier met een reden.

Jij bent hier niet voor niks.

Jij hebt een taak hier op aarde.

De Bodybuilding. 

In 2021 heb ik op een bodybuilding podium gestaan en daar heb ik de 2e en 3e plek weten te behalen. dit zou ik in dec 2022 weer overdoen, het was zo fantastisch! Maar het podium heb ik nooit weten te behalen omdat ik op reis was gegaan. 

Toen ik terugkwam wou ik het in sept 2023 weer proberen. Ik zou het podium weer opgaan. Want er ontbrak nog 1 plek; de eerste plek.

Rond mei 2023 ervaarde ik eetbuien, ik wist gelijk dat dit niet normaal was. Ik kende dit ook niet van mezelf want in voorbereiding van mijn eerste wedstrijd had ik dit niet.

Een paar keer is niet erg, maar dit was niet normaal.

Eten totdat je buik op knappen staat. 

Doorgaan terwijl je lichaam eigenlijk nee zegt.

Ik besloot met pijn in mijn hart te stoppen met de bodybuilding, en mij volledig te gaan focussen op mijn bedrijf want in mijn hoofd kon het niet samen.

Was het angst?

Gunde ik het mezelf niet? 

Of was dit een slap excuus? 

FFFK Camper

Het moment dat ik besloot om te stoppen met de bodybuilding en mij volledig te gaan focussen op mijn bedrijf kan je zien als een splitsing in mijn leven.

Door de rondreis die ik had gemaakt kwam ik op het idee om een camper te kopen, maar wel 1 waarin alles samen kwam; mijn bedrijf, mijn huis en auto in 1.

Ik ging naar de plaatselijke camperdealer en ik zag deze staan, met een klavertje vier erop.

Dit staat voor mij geluk en ik wist gelijk dat deze camper voor mij gemaakt was.

Dat voelde ik aan alles.

Ik had 1 eis voordat ik de camper kocht; er moesten 12 trampolines in.

De camper stond nog niet te koop en ik mocht er gelijk een testritje in maken. 

Het voelde zo vertrouwd.

Alsof dit altijd al in de sterren heeft gestaan. 

En nu was het aan mij om te doen waarvoor ik hier was gekomen; 

al mijn moed bij elkaar rapen en deze camper kopen. 

2 weken later was ik de eigenaresse van de camper.

Een camper waarin elk kind er mag zijn, gehoord en geliefd word.

Mijn eigen jeugd.

Mijn ouders gingen scheiden toen ik 9 maanden was. 

Het was een vechtscheiding. Ik heb er toen niks van gemerkt. Ik groeide op bij mijn moeder, die er alles aan deed om mij gelukkig te maken en te zien, maar ze wist niet hoe ze mij die liefde kon geven die ik echt nodig had. Ik neem haar niks kwalijk, want als ouder krijg je er geen gebruiksaanwijzing bij.

Waar mijn vader dan was? Hij woonde 3 straten verderop en ik kon er om het weekend heen. Ik kende niet anders, het was voor mij normaal.  

Maar door de scheiding en mijn jeugd ben ik gaan beseffen hoe belangrijk het voor een kind is om een vader en een moeder in de buurt te hebben, die er voor het kind zijn.

Waar het kind terecht kan in moeilijke tijden.

Waar het kind op kan bouwen en die de liefde voelt van beide ouders. 

Het is namelijk jouw taak als ouder om je kind te zien, horen en geliefd te laten voelen. 

Wat ik heb gemist, wil ik jou als ouder en de kinderen meegeven. 

Hoe kan jouw kind van zichzelf gaan houden als het dat nooit geleerd is? 

Hoe houd jij van jezelf als ouder? 

Dit is namelijk wat je je kind meegeeft.

Je bent het voorbeeld voor je kind. 

De uiting van perfectionisme 

Jaren later had ik last van perfectionisme en een eetstoornis. Het uitte bij mij in perfectie en ik ging de bodybuilding in. Het was een uitweg, wel een leuke uitweg. Het was fantastisch om te doen. Maar ik wou ondertussen ook gezien worden. Ik wou iets behaald hebben. En dat was me gelukt. 

En toen? Toen belandde ik van het ene uiterste naar het andere uiterste. 

BED 

Na de bodybuilding belandde ik het andere gat in; Binge eaten. Emotie eten. 

Alles van voor de bodybuilding kwam weer terug, de kleine Merel die haar emoties niet op orde had.

Ik at alles weg. Alleen, in mijn eentje. Niemand mocht zien en weten dat ik at. 

Het was pure schaamte, en door die schaamte werd het zwarte gat alsmaar groter.

Niemand om me heen die me echt leek te begrijpen.

Want wat ik hoorde was; oh, maar ik vind je veel mooier zo, of: ‘ lekker van het eten genieten’ ‘ het is toch niet zo erg? Je lichaam heeft het vast nodig’

Maar dat was het niet.

Ik had mijn emoties niet onder controle. 

Ik snapte mezelf niet en ik was mezelf helemaal kwijt. 

Ik hoopte dat het van de 1 op de andere dag op een magische wijze zou stoppen.

Maar het is een proces dat nooit stopt. Want het kwam door die emoties, emotie’s die ik niet wilde voelen. Tegelijkertijd wist ik dat als ik zou voelen, dat het vanzelf wel weg zou gaan.

Het was die eenzaamheid, die angst, die stress. 

Dit was een afweermechanisme wat ik vroeger had opgebouwd. De pijn van het eten voelde vertrouwd.

Wat ik nodig had was een schouder, een knuffel een warme hand die tegen de kleine Merel zou vertellen dat alles goed is en kwam.

Lieve ouder,

Ik hoop met heel mijn hart dat jij als ouder die dit leest, je kind WEL ziet. Dat je er voor je kind bent, in alle tijden. Dat je je kind onvoorwaardelijke liefde geeft. En dat je je kind alle emoties laat uiten die het heeft.

Want dat is wat een kind verdiend. En daar heeft hij/zij recht op.

Ik gun je heel veel liefde, want ook jij als ouder verdiend dat.

Wees dapper, geniet en ga ervoor.

Liefs.